Karin lapt het aan haar nog nieuw te kopen laarzen

Hey allemaal!

Jaja het is stil aan deze kant, ik weet het. Laks waarbenjij.nu gedrag neemt de overhand....sorry! Tijd om weer eens wat uit de doeken te doen van mijn avontuur. Hoogste tijd zelfs, gezien er nog slechts 16 dagen resteren van deze fascinerende reis. Zoveel gedaan de afgelopen weken, heb eigenlijk geen idee hoe te beginnen. Om over hoe te eindigen nog maar te zwijgen! Ik zal mijn brein eens aan het werk zetten....

The world just fascinates me (Andy Warhol)

Ja Andy heeft gelijk, de wereld waarborgt zoveel moois, zoveel intrigerende plekken, zoveel interessante persoonlijkheden. Australie was zo’n bestemming, ondanks dat mijn reis daar van korte duur was, de herinneringen zijn louter goed! Na Melbourne de bus genomen naar Sydney. Tot op heden snap ik nog steeds niet wat mij bezielde om de bus te nemen. Pure idioterie, waar was ik met mijn gedachten? Ok, goedgelovig als ik soms kan zijn, dacht ik veel van het land te kunnen zijn vanuit een Greyhound bus. Ruim 14 uur lang heb ik enkel de snelweg gezien, zaten er enkel dooie dienaren in de bus en werd er permanent geen gebruik gemaakt van de tv en dvd-speler.... nog nooit zo flauw geweest van een bustocht. Helemaal omdat ik in de bus zat, wetende dat een vliegticket goedkoper is dan een busticket. Hah om over de tijdwinst nog maar te zwijgen. Domme, domme Karin... Naja ik heb nu wel een impressie van hoe groot Australie is. Voor wat het waard is.

Sydney was wel ok, alle highlights gezien, blue mountains bewonderd, wat rondgeslenterd door de stad...leuk, leuk, leuk, maar het kan voor mij niet tippen aan Melbourne! Haastig gedoe daar. Na een kleine week had ik het dan ook wel gezien daar. Wat een geluk dat Greg voor een kleine week vanuit Nieuw Zeeland naar Sydney was gekomen...haha alsof het zo moest zijn. ;)

Met nog wat tijd aan mijn zijde, echter huiverig voor nog een lange bustocht, maar hongerig naar meer Australie een enkeltje genomen naar Brisbane om uiteindelijk neer te strijken in Byron Bay. Het zag er allemaal gaaf en veelbelovend uit en ik had voor de verandering maar eens een bed geregeld in een backpackers. Alles in kannen en kruiken, zou je denken.. De waarheid is dat de kannen vies waren en de kruiken gevuld met 18 jarige losgeslagen Engelsen. Als dit hel moest zijn, dan was ik er hoor! Niet wetende dat er een weekend vol festiviteiten was in Byron, kreeg ik bij incheck te horen dat ik de volgende ochtend mijn heil ergens anders moest gaan zoeken. Alsof de duivel zich er ook even lekker mee aan het bemoeien was. Echter, na 10 minuten in dat shit-hol wat zich een backpackers noemt, wilde ik ook niks liever dan zo snel mogelijk weg daar! Uit onmacht me maar klem gezopen met goedkope wijn om vervolgens half laveloos deze nacht zo snel mogelijk voorbij te laten gaan.

Ok, alles was dus volgeboekt in Byron, couchsurf hosts in de omgeving gaven nul op request. Daar sta je dan met je hebben en houden op straat, werkelijk geen ene donder gezien van heel Byron, zo warm dat een fles makkelijk gevuld is met zweetdruppels en halfgaar van praktisch geen nachtrust dankzij die luidruchtige beschonken Engelse adders. Ow ja, en hoofdpijn. Lekker dan! Maar ik laat me natuurlijk niet uit het veld slaan en impulsief als het kan gaan zat ik een uurtje later in de bus op weg naar Nimbin. Toch was ik nog niet helemaal klaar met Byron...iets fascineerde me..

Nimbin...als Byron hel was dan was ik nu zeker in de hemel! Nimbin, een klein dorpje in de bossen. Het is niet meer dan een straat eigenlijk. Een plek die je aandoet voor een dag, of misschien zelfs maar een middag. Ik vond het prachtig daar, een dag was te kort voor mij, de hasj cookies te lekker. Deze noodgedwongen vlucht was zo slecht nog niet, hmmm een hippie commune....een kolfje naar mijn hand :) De backpackers was legendarisch, waar vind je het tegenwoordig nog waar ze elke dag verse muffins maken en je deze kan kopen op basis van goed vertrouwen....pak een muffin en stop het geld in het potje ernaast. De tipi was waar de mooiste gesprekken plaatsvonden, kan ze alleen niet meer navertellen, niet alleen de gesprekken vonden daar plaats hehe. Geloof, als ik er nu over nadenk, dat iedereen stoned was daar. Ja, ook de politie. Immers softdrugs is zo illegaal als het maar kan in Australie.

Nimbin...moeilijk om daar weer weg te komen. Onderhand begon de tijd voor mij te tikken. Het toeval wilde dat ik niet de enige was die hier terecht was gekomen door de omstandigheden. Toeval, muffins en de cookies brachten mij in contact met Mareike. Een reis-vriendschap was geboren. Lang verhaal kort gemaakt, uiteindelijk met Mareike mijn resterende tijd in Byron Bay doorgebracht. Het was The Arts Factory waar de fascinerende mensen waren, wij voelden ons als twee vissen in het water daar. Hel kan op het tweede gezicht toch iets hemels hebben blijkbaar.

Tot op heden denken Mareike en ik dat er iets in de muffins zat, een extra ingredient ;) Normaliter eet je er geen drie op een dag, toch?

Laatste weekend in Nieuw Zeeland was dubbel. Prachtig weekend gehad, met een rugby wedstrijd van The Crusaders. Fanatiek volk zeg die kiwi’s als het op rugby aankomt! En natuurlijk het concert van Kings of Leon. En toen kwam het besef...had ik die kaartjes niet al in november gekocht?

Deksel op de neus; Nieuw Zeeland, dit was het... Voor de komende jaren dan, ooit zal ik terugkeren naar dat schitterende land. Nog nooit zoveel moois in een land gezien, adembenemende schoonheid. En was het om de schoonheid niet de moeite waard, dan voor al die aardige mensen die ik daar ontmoet heb, die mijn reis zoveel meerwaarde hebben gegeven. Met Fiji in het vizier en opgeheven hoofd vol herinneringen, verhalen, beelden en anekdotes vertrek ik richting Auckland om in alle vroegte naar Nadi te vliegen.

Everybody must have a fantasy (Andy Warhol)

Die Warhol kan het zeker mooi verwoorden. Fiji was zeker geen fantasie van mij. Het zat in mijn ticket, het had voor mij niet gehoeven. Eenmaal gearriveerd op het vliegveld op mijn dooie akkertje bagage gehaald, sjok sjok, ik had toch niks geregeld dus niks om me voor te haasten. En losgezien daarvan was ik lamlendig, dat vroege vliegen hakt erin. Blijkbaar was dat van mijn gezicht af te lezen, het ging zo snel, voordat ik er erg in had zat ik een schunnig hokje tegenover een Fijiaanse vrouw. Ze vertelde wat in het engels, ik kan het niet helemaal meer voor de geest halen. Het kwam er, geloof ik, op neer dat het hoofdeiland saai was en dat ik naar een van de kleinere eilanden moest gaan. Ik hoorde iets van 3 maaltijden inbegrepen en een bed. Ik was moe, ik had honger, ik was zwak....ok, en zo slecht klinkt het allemaal niet, voor een paar dagen dan Fijiaanse mevrouw! Ruim een half uur later zat ik een kleine boot onderweg naar Mana Island. Niet onaardig, zeker niet onaardig. Na de lunch monterde ik aanzienlijk op, kreeg ik weer wat praatjes en duurde het niet lang voordat ik erachter kwam dat de meerderheid van de backpackers op dezelfde manier op Mana terecht was gekomen. Achteraf hilarisch! Ik kwam, ik zag, ik overwon...

Fiji is dubbel en dwars de moeite waard, helemaal als je toch in de buurt bent :) Verblijven op een dive-resort op Mana, scuba-diving, snorkelen, vertier in de avond (jahaaa er was elke avond entertainment, niet zozeer om over naar huis te schrijven, maar toch een: woehoe!) de zonsondergang...het kon allemaal niet op daar. Uiteindelijk nog wel aantal dagen op het hoofdeiland doorgebracht, helemaal niet saai puh! De klap op mijn vuurpijl was namelijk twee dagen verblijven in een dorpje op het hoofdeiland, tussen de bevolking van Fiji. Wat een ervaring, heel bijzonder om te zien hoe blij deze mensen zijn gezien het weinige dat ze hebben. Zelfs voor de eerste keer in mijn leven naar de kerk geweest, wat gewauwel over Pasen, liederen en kleine kinderen aan het woord. Verstond er bijster weinig van, eigenlijk helemaal niks. Zou niet weten wat god in het Fijiaans is.. Het was ook gelijk de laatste keer overigens. Kleine moeite voor mij en de bewoners van het dorpje vonden het schitterend. Voor ons is een tafel met stoelen heel normaal, daar zit iedereen op de grond en is er geen tafel. Met een echte Fiji jurk, speciaal gemaakt voor mij in het dorpje, uiteindelijk vertrokken naar Los Angeles. Echter niet voordat ik mijn halve garderobe achter had gelaten in het dorp, nog nooit iemand zo blij gezien met een simpel zwart shirt van de Hennes en Mauritz. Het afscheid hier van mijn ‘Fiji familie’ , en backpackers Kelly, Scott, Jonathan, Tom en Aidan was zowaar een beetje moeilijk. Zo’n leuke tijd gehad daar, zoveel gelachen daar ook, top!
Blijft voor mij bijzonder hoe ik in zo’n relatief korte periode zo close met mensen kan zijn ;)

Een vakantie naar Fiji, ik kijk er niet raar van op als dat ooit een fantasie gaat worden. De familie verwacht ooit mijn gezicht weer eens te zien, acht de kans dat zij naar Nederland komen zo goed als nihil...

Well you’re the boss, applesauce! (de laatste Andy Warhol duit uit het zakje ;)

In Australie had ik al een couchsurfadres in Los Angeles geregeld. Leek me wel handig, gezien Amerika niet echt backpacker-georienteerd is en ik er niet veel voor voelde om in sketchy motelletjes te overnachten. Dit, waar ik nu ben, had ik niet verwacht. Soms is het geluk echt aan mijn zijde! :) Ik verblijf in het historische, artistieke downtown, de oudste buurt van LA. Vlakbij The Fashion District, beroemd om goedkope vintage kleding. Josh woont met 4 andere mensen in het penthouse van The Alexandria. Een voormalig hotel waar vroeger Charly Chaplin en Marilyn Monroe gewoond hebben. Voor een ieder die van oude gebouwen, cultuur, historie, urban exploring houdt...het is zeker de moeite waard om te googlen! Het is dit gebouw dat gebruikt is voor enkele scenes uit Seven en Fight Club (de kelder hier is waar de gevechten plaatsvonden). De balzalen beneden zijn gebruikt voor America’s Next Topmodel en voor scenes uit onder andere Flashdance, Max Payne, Hitman en The curious case of Benjamin Button. Ja dames, die Brad Pitt heeft hier aardig wat uren vertoeft hihi.

Los Angeles is behoorlijk onrealistisch voor mij op de een of andere manier. Of misschien is onwerkelijk een beter woord. Of nog beter (gedeeltelijk) fake? Het verblijf in The Alexandria, de artistieke kunstzinnige mensen hier, momenteel zijn ze hier in de straat scenes aan het filmen voor de nieuwste Bruce Willis film. En opeens zie je iemand bovenop een bus rondrennen....roar! Paar dagen geleden waren ze hier aan het filmen voor CSI New York. Helaas fans...de meeste scenes worden gewoon in Los Angeles opgenomen hoor! Wandel je een aantal blokken verder downtown dan wandel je letterlijk een ghetto binnen. Erg veel zwervers en daklozen hier. Paar dagen geleden reden we s avonds rond in een ghetto en zoveel mensen die op de straat slapen, rijen met tenten, kartonnen dozen. Behoorlijk shockerend, had ergens niet verwacht dat het zo erg zou zijn. Geen toerist gezien hier, veel donkere mensen op de been, weinig vrouwen op straat s avonds. Het heeft iets onguurs hier, iets duisters, elk gebouw heeft een verhaal en geheime gangen. Toch voel ik me niet onveilig hier, overdag niet en s avonds niet. Nee, om eerlijk te zijn, ik vind het prachtig, uniek hier!

Kan het goed met Josh, zijn Australian Shepperd pup Lexi, en zijn huisgenoten vinden. Lieve mensen allemaal, wel overdreven Amerikaans. Het is niet alleen wat wij zien op tv, Amerikanen zijn overdreven..oh my god!!!! Dacht altijd dat ik best een ondernemend persoon ben, vaak gehoord van vrienden. Nou, zo ondernemend ben ik niet...Josh spant de kroon. De meeste dagen zijn gevuld met van alles en nog wat. Zo veel, af en toe een beetje te veel van het goede. En dat steek ik dan ook niet onder stoelen of banken, helemaal gezien het feit dat ik niet onaardig ben in rondlummelen in huis en dat graag doe. Geen paniek, ik leer het Josh graag ;)

Gaaf is het allemaal wel, zo ben ik op een feestje geweest in The Hollywood Hills / Beverly Hills. Hollywood, Mulholland Drive, Bel Air, Venice Beach, Santa Monica, Josh heeft het me allemaal laten zien. En hebben we gratis een vip tour gehad bij de Warner Bros studios, erg interessant. Dit dankzij huisgenoot en nog niet geheel uit de kast gekomen Bob die daar werkzaam is. Ja, ik dacht altijd dat Friends werd opgenomen in New York...helaas dit is ook gebakken lucht. De set van het Central Perk koffiehuis is klein, heel klein. Let er bij Friends maar eens op hoeveel stappen er gezet worden van de ingang / deur tot aan de bank van Central Perk, dit zijn er hooguit drie....

Mijn grootste teleurstelling was de tattoo shop van Kat von D. Beter bekend als de serie Miami Ink op discovery. Neen ook dit wordt niet in Miami opgenomen, maar Hollywood LA. Deze kleine shop is gesitueerd in een zijstraatje in Hollywood, tegenover een supermarkt en vlakbij een ghetto. Ow ja en de hoeveelheid meiden tussen de 20 – 25 jaar die plastische chirurgie hebben ondergaan. Nog nooit zoveel nepborsten gezien zeg! Verbazingwekkend...althans voor mij hehe.

Amerika, apart land. Ik weet niet helemaal wat ik er van moet vinden, het heeft iets moois maar ook iets depressiefs. Zo vond ik Hollywood erg deprimerend, er loopt daar bijvoorbeeld al jaren een kerel rond verkleed als Superman. Dag in dag uit, jaar in jaar uit. Regen of geen regen, zijn show gaat door! Hij denkt dat hij Superman is, zijn hele leven is Superman. Hij is tot op heden nog teleurgesteld over het feit dat hij niet door de audities van de film Superman is gekomen. Er is een paar jaar geleden een documentaire over hem gemaakt, wat ronduit zielig is. Die gast is de 30 ruim gepasseerd...

Ik kan nog nog wel even doorgaan over Amerika, en ik ben er pas een week! Maar ik stop ermee. Morgen ga ik naar een opname van Dr Phil, alles voor de gratis gevulde tas met hebbedingetjes die mij beloofd is :) Eens kijken wat die zieleknijper te vertellen heeft. Komend weekend gaat 12 zwart me hopelijk geluk brengen bij roulette in Las Vegas! Ga met Josh die kant op, couchsurfen bij een of andere Rus, genaamd Boris. Orange County, een redneck dorp, The Grand Canyon en San Francisco staan ook op het programma in deze roadtrip! Gaat ongetwijfeld mooi vertier worden :) Het zal allemaal wel, ik ga mee in de ondernemendheid van Josh en laat af en toe mijn stem klinken, ik vind het prima. Leuk zelfs! Maar eerlijk is eerlijk ik heb zin om weer naar huis te komen!

Oh voor degene die zich begint af te vragen wat Josh in het dagelijks leven eigenlijk doet...vrij weinig. Populair in Amerika is om te studeren via internet, de overheid betaald hem geld om te studeren. Heb hem nog niet echt veel zien studeren, verder date hij 3 vrouwen! Ongelooflijk haha. Ik heb geen ambitie om nummer 4 te worden, ik ben liever zijn geweten!

Tot snel, tot Borger, tot Groningen, tot tja weet ik het?! Tot 30 april. Nederland zal die dag tevoorschijn komen vanuit de lucht, althans als ik een stoel bij het raam heb.

Gefeliciteerd topper :)
Je hebt het gedaan, je hebt het hele verhaal gelezen. Chapeau, petje af :)
Haha...en dan nu de foto's. Voor de vroege vogels...de komende dagen plaats ik nog wat meer foto's. Heb nu een lamme arm van al die klikjes met de muis :(

Daag xxx