Hijgende Kiwi's en impulsieve Ozzie's

Wat voorafging….

Locatie: Nieuw Zeeland

Hijg, puf, kreun, blaas, zweet…. Nog even doorzetten en dan ben ik er. Ik kijk omlaag en voel een lichte euforie wanneer ik zie wat ik al gedaan heb. Ik kijk omhoog…weg euforie. Kan beter maar voor me kijken en zorgen dat ik op de been blijf. Het is makkelijk om een malle smak te maken hier, met de ogen stijf in de kop maar stug doorlopen. Ik voel me een hijgende hyena en snap niet helemaal waarom we nu werkelijk iedereen inhalen. Het lijkt meer op de olympische spelen dan op een vrijwillig dagje afzien. Mensen kijken ons raar aan, we hebben de pas er flink in. We zijn net een stel van de pot gerukte renpaarden of fanatieke wandelaars, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik snak naar adem, ik moet op adem komen… Een mens moet ademen, ademen is leven. Ik wil leven, bolsturig blijf ik stokstijf staan en hijg en blaas wat in de ruimte. Water, water, ik heb water nodig! Gulzig drink ik, de wind begint irritant te roetsjen tegen mijn been. Ik vraag me af, is dit nu lik op stuk beleid? De voorspellingen waren immers middelmatig voor vandaag, maarja ik moest en zou de Tongariro Crossing lopen. Het was vandaag of nooit.

Ophouden met zeuren, lopen kreng! Ik blaf mezelf af, verman me en loop verder. Anderhalf uur op de teller, reeds nog ongeveer 6 te gaan. Volgens de statistieken duurt deze barre tocht ongeveer 7 uur. Ik betwijfel het, met ons tempo lijkt het er meer op dat we een nieuw wereldrecord gaan neerzetten. In godsnaam wie zit er tegenwoordig nog te wachten op een nieuw wereldrecord, we hebben genoeg helden! Ik wil een escape inzetten...waarom heb ik Brendon ook gevraagd om met me mee te gaan?

Hij: fanatieke wandelaar / renpaard in de dop, overdreven sportief, kiwi, ervaren, lange gespierde benen, blik op oneindig, politiek erg rechts tegen het racistische aan.

Ik: vind wandelen wel aardig, type simba; ik banjer er wat achteraan en zie elk vliegje vliegen, sportief?! Sportschool in geen tijden meer gezien.... niet in het bezit van de fanatieke wandel-schwung, het ouwehoeren moet doorgaan natuurlijk, politiek prefereer ik de linkse hoek, niemand zit te wachten op een nieuwe alleenheerscher.

Het zei zo, ik ga deze tocht uitlopen. Nee, even geen egoistische gedachten... wij gaan deze missie volbrengen, samen in goede harmonie! Ik kijk wat om me heen en alle uitzichten ontnemen mij een stukje adem, wat kan de natuur soms mooi zijn. De kostbare adem, ik heb haar zo nodig. Ik heb het er moeilijk mee, hoe hoger we gaan, de moed begint me wat in de schoenen te zakken. Ik wil dit, ik kan dit, ik ga dit doen...en dan ben ik er, de weg omhoog is afgelegd...ik kijk, een hartstilstand zit er aan te komen...blijf ademen, moet ademen....ik weet niks te zeggen...deze schoonheid is te mooi voor woorden. Ik maak maar wat foto’s... Zelfs Brendon is angstvallig stil en is even niet bezig zijn rechtse propaganda op mij te botvieren. Ach ja, alles is al onder de rechtse loep genomen, de Maori’s, de Somaliers, de uitkeringtrekkers...moedeloos, ik word er moedeloos van. Hij weet mijn politieke voorkeur en ik heb hem haarfijn uitgelegd hoe ik over zaken denk, en toch hij gaat maar door. Moet sterk zijn, me niet laten hersenspoelen. En jahoor, daar gaan we weer....’ What do you think of Bush, I think he did a very good job in the middle east....blablabla’. Neeheeeeee, ik wil dit niet meer. Als een speer begin ik, na een poosje intens genieten, maar aan de weg naar beneden. De enige uitwerking die zijn niet onder stoelen of banken weggedrukte meningen hebben, ik heb de pas er goed in!! Het is verder een prima, stabiele, doelgerichte jongen, losgezien van zijn hersenspinselen -geprojecteer heb ik zeker een leuke dag met hem gehad. Maar nee Brendon, ik ben niet om te toveren tot op het bot rechts!...besides I don't like Bush, lekker puh!

De grote winnaar is deze zeteltrekkerij is uiteindelijk geworden: de spierpijn, heb een aantal dagen moeten bijkomen. Nog een grote winnaar is geworden: de tijd, binnen 5,5 uur gelopen.

In de tussentijd....

Locatie: Nieuw Zeeland

Een paar klikjes ben ik verwijderd van mijn ticket naar Melbourne. Klik, klik, nog een klikje te gaan...et voila Australie zal het zijn! Heerlijk die impulsiviteit, ik ben blij en realiseer me tegelijkertijd dat ik maar eens terug moet gaan naar het Zuidereiland. Dan is slaat de stemming om en besef ik dat deze actie inhoudt dat ik mijn auto moet verkopen. Mijn Viscious Mitsy, mijn eerste auto. Raar dat je zo gehecht kan raken aan een blik op wielen, opeens snap ik jongens en auto’s stukken beter. Met lood in de schoenen en de staart tussen de benen mail ik Greg en vraag ik hem Mitsy op trademe te zetten. Met gemengde gevoelens vervolg ik enkele dagen later, was Rotorua nog een bezoekje verschuldigd, mijn reis terug naar Christchurch...

Ach, ook wel weer leuk om daar te zijn na ruim twee maanden, het klokje tikt nergens zoals bij mijn instant-thuis. Een aangename kers op de taart was het nachtvliegen boven Christchurch. Andrew ging de lucht weer in, en zo ik ook.

Ben geloof ik niet heel aardig geweest tegen de mensen die langs zijn geweest om de auto te bekijken, van een tikkeltje valsigheid mijnerzijds was wel sprake. Ik kon er slecht mee omgaan en uiteindelijk heb ik de fakkel maar overgedragen aan Greg, ik was emotioneel te verbonden om objectief en aardig te zijn. Uiteindelijk is ze met 250 dollar winst verkocht en ben ik er tussenuit geknepen naar Melbourne.

Momenteel....

Locatie: Australie

Saai maar waar..het gaat nog steeds erg goed met me, de wegtrekkers zijn nog mijlenver verwijderd gelukkig en heimwee komt nog niet in grote getale in mijn vocabulaire voor. Melbourne is echt een fijne stad om te zijn. Zit hier al bijna weer een week, met een kleine onderbreking van een 3-dagen tripje. Ja, the 12 apostels, Grampians National Park en the Pinnacle moesten wel even aanschouwd worden door mij. Ik woon in huis bij Campbell en Laurie en vermaak me met weinig. Oftewel daar heb ik een bank weten te schooien hihi. Echt toffe gasten, kan het goed met ze vinden. Morgen vertrekt mijn bus naar Sydney en voor de rest...ach, het leven zit vol wonderbaarlijke vragen en middelmatige antwoorden...

Today is the greatest
Day I’ve ever known
Can’t live for tomorrow
Tomorrows much too long

Kuzzz! :) :) :)

Ow, ik zal er ook even wat foto's van het schaapscheerfestijn, enkele weken geleden, opzetten. Het enige wat ik hierover nog kwijt wil is dat ik niks van doen heb met die bloedvlek. Ik heb smoetsie goed behandeld en keurig om de plek heen geschoren. Echter kwam er het moment dat Alistair's pa het scheerapparaat uit mn tengels gritste en keihard over de plek heen schoor. Dat was het, vanaf toen was ik er klaar mee.
Laat de foto's boekdelen spreken..